روانشناسی بالینی

معرفی  روانشناسی بالینی:

روانشناسی بالینی شاخه ای از روانشناسی است که با ارزیابی و درمان بیماری‌های روانی، رفتار نابهنجار و مشکلات روانپزشکی سر و کار دارد.
این حوزه علم روانشناسی و درمان مشکلات پیچیده انسان ها را یکپارچه می‌کند.

تاریخچه روانشناسی بالینی:

تاثیر اولیه بر روی روانشناسی بالینی مربوط به کار زیگموند فروید روانکاو اتریشی است.
یکی از عقایدی که او بر آن تمرکز داشت این بود که بیماری های روانی مواردی هستند که بوسیله ی صحبت با بیمار درمان می‌شوند.
همچنین لایتنر ویتمر اولین کلینیک روانشناختی را در سال ۱۸۹۶ با تمرکز بر روی کمک به کودکانی که ناتوانی های یادگیری دارند تاسیس کرد و اولین کسی بود که برای اولین بار اصطلاح بالینی را در سال ۱۹۰۷ معرفی کرد.

ارزیابی روانشناسی بالینی در طول جنگ‌های جهانی:

در طول جنگ جهانی اول و دوم ار ابزار های روانشناختی مفید برای ارزیابی بالینی افرادی که در جنگ جهانی دچار مشکلات روانشناختی و روانپزشکی شده بودند استفاده شد.
مهم ترین مسئله ای که در آن زمان وجود داشت و در حال حاضر آن را به عنوان اختلال استرس پس از آسیب (PTSD ) می‌شناسیم.

رویکردهای روانشناسی بالینی

رویکرد روانپویشی در روانشناسی بالینی:

این رویکرد توسط کارهای زیگموند فروید Sigmund Freud رشد پیدا کرد، او معتقد بود ناهشیار نقش مهمی در رفتار ما بازی می کند.
روانشناسانی که از درمان روان‌پویشی استفاده می کنند از تکنیک‌هایی مانند تداعی آزاد، تحلیل رویا بهره می‌برند.
رویکرد شناختی – رفتاری در روانشناسی بالینی:

این رویکرد از دو جزء رفتار و شناخت های افراد شکل می‌گیرد
.درمان شناختی برگرفته از دیدگاه شناختی آرون‌بک و دیدگاه رفتاری واتسون است.
درمان شناختی رفتاری بر تغییر افکار و رفتارهای نابهنجار افراد تمرکز می کند.
رویکرد انسان گرایی در روانشناسی بالینی:

این رویکرد بر اساس کارهای آبراهام مازلو و کارل راجرز رشد کرده است.
این رویکرد بر مفاهیمی مانند خودشکوفایی تاکید دارد.

دروس دفترچه تخصصی کنکور دکتری با ضریب ۴

دروس دفترچه عمومی کنکور دکتری با ضریب ۱

دروس دفترچه کنکور کارشناسی ارشد:

صفحه اصلی